شکست چهارم در ۱۳ آبان ۱۳۹۷

دکتر یدالله جوانی
مدیر مسئول
۱۳ آبان در تاریخ مبارزات ملت ایران و ادبیات انقلاب اسلامی فراتر از یک روز تاریخی، یک نماد با معانی فراوان است. پیروزی‌ها و شکست‌های راهبردی برای دو جبهه متفاوت از نظر ماهیت در این روز رقم خورده است. از این رو باید ۱۳ آبان را به خوبی شناخت و آن را به نسل جوان شناساند. در دل ۱۳ آبان معانی‌ای چون؛ قیام برای خدا، پدیدآیی نصرت‌های الهی، ‌بروز و ظهور خلق و خوی استکباری آمریکا، آشکار شدن ماهیت رژیم فاسد، ‌دیکتاتور و وابسته پهلوی، حضور نسل جوان در صحنه، رویارویی دو جبهه حق و باطل،‌ پیروزی جبهه حق و شکست جبهه باطل وجود دارد. همین معانی فراوان، ۱۳ آبان را به یک نشانگر تبدیل کرده و عنوان روز «ملی مبارزه با استکبار جهانی» را برای این روز به ثبت رسانده است.
وجود عنصر برجسته مبارزه با استکبار در سه رویداد تاریخی در مقاطع مختلف،‌ اما در یک روز و آن هم ۱۳ آبان، دلیل اصلی این نامگذاری است. بنابراین ۱۳ آبان، نشانگر بخشی از هویت ملت ایران است. ملت ایران، یک ملت مؤمن، ‌ولایتمدار، مجاهد و استکبارستیز است. نزدیک به چهل سال است که مستکبران عالم دست در دست هم داده تلاش می‌کنند تا در این هویت تغییر و تبدیل پدید آورند؛ لکن نه تنها موفق نشده‌اند؛ بلکه علاوه بر ثبات قدم ایرانیان در استکبارستیزی، این هویت، دیگر ملت‌های جهان را تحت تأثیر قرار داده است. اکنون ستیز با آمریکای جهانخوار به عنوان مصداق اصلی و کامل استکبار در عصر حاضر مورد توجه بسیاری از ملت‌ها قرار گرفته است. بیشترین عصبانیت آمریکایی‌ها از ملت ایران و نظام جمهوری اسلامی به دلیل همین نقش الگویی و الهام‌بخشی در استکبارستیزی برای دیگر ملل است.
ایستادگی چهل ساله ملت ایران در برابر آمریکا، این حقیقت را آشکار کرد که در پرتو قدرت ایمان و برخورداری از نصرت الهی، می‌توان طاغوت زورگویی جهان را به زیر کشید. اکنون علاوه بر مبارزات پراکنده در سراسر جهان علیه استکبار، یک جبهه منسجم، قدرتمند و پیشرونده در منطقه راهبردی غرب آسیا، از سواحل شرقی مدیترانه تا سواحل دریای سرخ علیه آمریکا به صورت فعال در حال مبارزه است.
پدیدآورنده اصلی این جبهه، ملت ایران بر مبنای آموزه‌های اسلام ناب و با رهبری امامین انقلاب اسلامی است. به همین دلیل، آمریکایی‌ها به دنبال انتقام از ملت ایران و نظام جمهوری اسلامی هستند. ترامپ رئیس‌جمهور آمریکا با خروج از برجام، روز ۱۳ آبان را با آغاز اجرای تمامی تحریم‌ها و شعار «به صفر رساندن صادرات نفت ایران»، روز انتقام از ملت ایران تعریف کرده است. به عبارتی، آمریکایی‌ها می‌خواهند در «روز ملی مبارزه با استکبار جهانی»، با تشدید تحریم‌های به زعم خود بی‌سابقه در تاریخ، شکست بزرگی را به ملت ایران تحمیل کنند و به دوران استکبارستیزی ایرانیان پایان دهند. آنان می‌خواهند از طریق جنگ اقتصادی، عملیات روانی و ایجاد اخلال‌های امنیتی و برهم زدن ثبات و آرامش کشور، عرصه زندگی را بر مردم سخت کرده و چنین القا کنند که تنها راه رهایی از این وضعیت تسلیم شدن در برابر آمریکاست.
اما صاحب این قلم، با استناد به سنن الهی، تجارب تاریخی، هوشمندی و بصیرت مردم و هدایت‌های رهبری حکیم انقلاب اسلامی، معتقد است، چهارمین شکست‌ برای آمریکا در ۱۳ آبان ۱۳۹۷ و در ادامه شکست‌های سه‌گانه پیشین در این روز تاریخی رقم خواهد خورد.
اگر تا به امسال، ‌۱۳ آبان دربردارنده سه رویداد تاریخی بود، از این پس و در سال‌های بعد، باید در شرح ۱۳ آبان به چهار رویداد تاریخی، به چهار پیروزی ملت ایران و چهار شکست آمریکا در این روز اشاره کرد. این چهار شکست آمریکا عبارت است از:
اولین شکست‌ـ اولین رویداد تاریخی در ۱۳ آبان سال ۱۳۴۳ رقم خورد و آن تبعید حضرت امام خمینی(ره) از ایران به ترکیه به دستور مستقیم آمریکایی‌ها بود. این تبعید به دلیل سخنرانی تاریخی امام(ره) در تاریخ ۴ آبان ۱۳۴۳ علیه رژیم شاه و آمریکا به جهت تصویب لایحه کاپیتولاسیون در مجلس ایران انجام گرفت. افشاگری امام(ره) در خصوص کاپیتولاسیون، رژیم طاغوت و آمریکا را به وحشت انداخت و آنها تصور کردند با تبعید ایشان از ایران مانع شکل‌گیری یک نهضت خواهند شد؛ اما در عمل، پیروز این صحنه امام و پیروان روزافزون ایشان بودند. تبعید امام(ره)، نه تنها ایشان را از ادامه مبارزه علیه طاغوت ایران، آمریکا و رژیم صهیونیستی منصرف نکرد؛ ‌بلکه این مبارزات با جدیت بیشتری دنبال شد و در نهایت در سال ۱۳۵۶، مردم ایران را به صحنه آورد؛ بنابراین ۱۳ آبان سال ۱۳۴۳ اولین شکست نصیب آمریکایی‌ها شد؛ اگرچه در ظاهر با تبعید امام(ره) تصور پیروزی داشتند. تبعید امام چهره دشمنان داخلی و خارجی ملت ایران و اسلام را برای مردم آشکار کرد. در ۱۳ آبان ۱۳۴۳،‌ آمریکایی‌ها و شاه ایران کسی را تبعید کردند که فریادهایش در آن سخنرانی تاریخی در راستای دفاع حقیقی از استقلال، منافع و عزت و کرامت ایرانیان بود. این تبعید، خود مقدمات و زمینه‌های شناخت بیشتر مردم، کادرسازی برای مبارزه و پدیدآیی ایدئولوژی انقلاب بر مبنای اسلام ناب و رهبری انقلاب را فراهم کرد. بنابراین آنچه در سال ۱۳۵۶ رخ نمود و مردم را در سراسر کشور به صحنه مبارزات آورد و ایران را وارد مرحله انقلاب کرد؛‌ همگی در حوادث پیشین و از جمله موضوع تبعید امام در ۱۳ آبان ۱۳۴۳ ریشه دارد.
دومین شکست‌ـ اعتصابات و تظاهرات مردم در سراسر کشور در سال‌های ۱۳۵۶ و ۱۳۵۷ رژیم طاغوتی پهلوی و اربابش آمریکای جهانخوار را به شدت نگران کرده و به وحشت انداخته بود. آمریکایی‌ها برای حفظ سلطه خود بر ایران، راهبرد سرکوب مردم و به خاک و خون کشاندن تظاهرات و تجمعات را در دستور کار قرار داده و آن را از شاه خائن و وابسته مطالبه کردند. در همین راستا بود که در روز ۱۳ آبان ۱۳۵۷، تظاهرات دانشجویان و دانش‌آموزان در تهران به خاک و خون کشیده شد. تصور آمریکایی‌ها و رژیم طاغوت این بود که، با کشتار و ایجاد رعب و وحشت در مردم، همه چیز پایان می‌یابد؛ لکن غافل از این بودند که در ایدئولوژی انقلاب، یعنی اسلام، شهادت یک فوز عظیم شناخته می‌شود.
بنابراین به شهادت رساندن جمعی از دانشجویان و دانش‌آموزان در ۱۳ آبان ۱۳۵۷، نه تنها حرکت انقلاب را متوقف نکرد؛ بلکه با تقویت اراده‌ها و انگیزه‌ها در مردم برای ادامه مبارزه تا پیروزی، حرکت انقلاب شتاب بیشتری یافت و در نهایت رژیم پهلوی در ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ فرو ریخت.
سومین‌ شکست‌ـ با پیروزی انقلاب اسلامی، آمریکایی‌ها سیاست و راهبرد شکست انقلاب و ساقط کردن جمهوری اسلامی را از طریق طراحی کودتا، ترور رهبران، ایجاد بی‌ثباتی در کشور و راه‌اندازی غائله‌های تجزیه‌طلبی در دستور کار خود قرار دادند. سفارت آمریکا در تهران، به محل اصلی و قرارگاه مرکزی طراحی و هدایت‌ این توطئه‌ها تبدیل شد با آشکار شدن این واقعیت که سفارت آمریکا به لانه جاسوسی و مرکز توطئه علیه انقلاب اسلامی و ملت ایران تبدیل شده، روز ۱۳ آبان سال ۱۳۵۸ دانشجویان مسلمان پیرو خط امام، این کانون توطئه را تسخیر کردند و به تعبیر امام(ره)، انقلاب دوم را پدید آوردند.
انقلاب دوم با تسخیر کانون توطئه، از یک سو انقلاب اول را ماندگار کرد و از سوی دیگر هیمنه آمریکا را فرو ریخت. با بررسی و تحلیل محتوایی اسناد لانه جاسوسی، مشخص می‌شود که با تسخیر این مرکز توطئه، چه پیروزی بزرگی نصیب ملت ایران و چه شکست راهبردی نصیب آمریکایی‌ها شد.
چهارمین شکست‌ـ به یقین در ادامه سه شکست آمریکا در روز ۱۳ آبان سال‌های ۱۳۴۳، ۱۳۵۷ و ۱۳۵۸، شکست چهارم برای آمریکایی‌ها در روز ۱۳ آبان سال ۱۳۹۷ رقم خواهد خورد. آمریکایی‌ها می‌خواهند ۱۳ آبان سال جاری را به روز انتقام از ملت ایران و نظام اسلامی تبدیل کرده و از طریق انواع فشارهای اقتصادی و روانی، جمهوری اسلامی را به تسلیم وادار کنند. به طور حتم می‌توان گفت، نه تنها آمریکایی‌ها به آنچه می‌خواهند دست نمی‌یابند؛ بلکه این فشارها نتیجه عکس خواهد داد. آمریکایی‌ها قادر به صفر کردن صادرات نفت ایران نیستند و هم‌اکنون نشانه‌های این شکست آشکار شده است. با تأمل در دو نکته زیر می‌توان نشانه‌های این شکست را دید:
نکته‌ اول‌ـ با خروج آمریکا از برجام و آغاز عملیات روانی سنگین بازگرداندن تحریم‌ها در یک دوره ۹۰ و ۱۸۰ روزه و تمرکز بر به صفر رساندن صادرات نفت ایران در ۱۳ آبان از سوی مقامات آمریکایی، اقتصاد ایران تحت تأثیر این عملیات روانی قرار گرفت و بازار ارز و طلا دچار بی‌ثباتی شد. در این روند آمریکایی‌ها طوری حرکت کردند که گویا قادر به توقف کامل صادرات نفت ایران هستند. برای نمونه، «برایان هوک» رئیس گروه اقدام ایران در وزارت خارجه آمریکا، با تأکید بر تداوم سیاست به صفر رساندن صادرات نفت ایران، ۲۴ مهر ماه در جمع خبرنگاران گفت: «پس از حذف کامل صادرات نفت ایران، نیازهای کشورهای مختلف به نفت از سوی دیگر کشورها تأمین خواهد شد.»
نکته دوم‌ـ ایران از همان ابتدای طرح ادعای به صفر رساندن صادرات نفت اعلام کرد، آمریکا قادر به این کار نخواهد بود. اکنون همه نشانه‌ها از شکست آمریکا در این توطئه حکایت می‌کند. خریداران اصلی نفت ایران شامل چین، هند، کره جنوبی و ترکیه، همگی اعلام کردند، جایگزین کردن نفت ایران برای آنها ممکن نیست و در برابر خواست آمریکا دست به مقاومت زدند. در چنین فضایی جان بولتون که پیش از این مدعی توانایی آمریکا در این اقدام بود، به صراحت اعلام کرد: «نمی‌خواهیم به کشورهای دوست آمریکا که به نفت ایران وابسته هستند، آسیبی وارد شود!» و این سخن، معنایی جز شکست آمریکا در جنگ اقتصادی علیه ایران ندارد.

ویژگی‌های ایران در ۹۰ سالگی انقلاب

دکتر یدالله جوانی
مدیر مسئول
ایران با انقلاب اسلامی در مسیر رشد و بالندگی قرار گرفت و دلیل تمامی دشمنی‌های دشمنان با ملت ما، در همین یک نکته نهفته است. در یک کلام می‌توان گفت، انقلاب اسلامی بر آرمان پیشرفت مادی و معنوی تمرکز دارد و بر همین اساس، قدرت‌های شیطانی سلطه‌گر و در رأس آنها آمریکایی‌ها، با انقلاب اسلامی مقابله کردند. چنین دشمنانی هرگز نمی‌خواستند این انقلاب و حرکت اسلام‌خواهانه ملت ایران پا بگیرد، لکن اراده الهی، انقلاب و نظام دینی برخاسته از آن را، به پاس مقاومت‌ها، رشادت‌ها، مجاهدت‌ها و شهادت‌های مردم تابع ولایت، به چهل سالگی رساند. اکنون جمهوری اسلامی ایران به مرحله‌ای از بلوغ و پختگی دست یافته و درست در زمانی که دشمن پایان انقلاب را در چهل سالگی فریاد می‌کند؛ نقشه راه پنجاه سال آینده این نظام دینی را ترسیم می‌کند.
با اطمینان می‌توان گفت، انقلاب چهل ساله با عبور از همه موانع، روزی نود ساله خواهد شد و هیچ بن‌بستی برای انقلاب و جریان انقلابی در کشور وجود ندارد. سرسخت‌ترین دشمنان این انقلاب، همگی در سراشیبی سقوط قرار دارند. آمریکایی‌ها با سرپوش گذاشتن بر واقعیات و با پردازش تصویرهای دروغین، هرگز قادر به تغییر روندهای آینده‌ساز مبتنی بر مبانی، اصول، آرمان‌ها و اهداف انقلاب اسلامی در سطوح ملی، منطقه‌ای و بین‌المللی نخواهند بود. چند روز پیش، از الگوی پایه اسلامی‌ـ ایرانی پیشرفت رونمایی شد و رهبر فرزانه انقلاب اسلامی، برای تکمیل و ارتقای این الگو فراخوان داده و در مقدمه پیام خود آوردند: «خداوند جلّ و علا را سپاس می‌گزارم که با هدایت و توفیق او، تلاش نظام‌مند چند هزار تن از صاحب‌نظران و استادان دانشگاهی و حوزوی و فرزانگان جوان برای طراحی الگوی اسلامی‌ـ ایرانی پیشرفت پس از هفت سال در چهلمین سال پیروزی انقلاب اسلامی به نتیجه رسید. این سند، اهم مبانی و آرمان‌های پیشرفت را تدوین کرده و افق مطلوب کشور را در پنج دهه آینده ترسیم و تدابیر مؤثر برای نیل به آن را طراحی کرده است که با تحقق آن، که کاری عظیم‌ و دشوار، اما ممکن و شیرین است، کشور راه پیشرفت را خواهد پیمود و طلیعه مبارک تمدن نوین اسلامی‌ـ ایرانی در زیست بوم ایران رخ خواهد داد. ان‌شاءالله».
بی‌تردید این سند پس از اصلاح و تکمیل طبق فراخوان رهبر معظم انقلاب با مخاطب قرار دادن نهادها و سازمان‌های اصلی کشور مانند مجمع تشخیص مصلحت نظام، مجلس شورای اسلامی، دولت، شورای عالی امنیت ملی، شورای عالی انقلاب فرهنگی، شورای عالی فضای مجازی، دانشگاه‌ها و حوزه‌های علمیه و مرکز الگوی اسلامی‌‌ـ ایرانی پیشرفت طی یک بازه زمانی دو ساله، به مهم‌ترین سند بالادستی بعد از قانون اساسی تبدیل خواهد شد. در پیام رهبر حکیم انقلاب خطاب به مجمع تشخیص مصلحت آمده است: «مجمع تشخیص مصلحت نظام سند پیوست را به عنوان چارچوب بالادستی سیاست‌های کلی مورد ملاحظه قرار دهد و پیشنهادهای تکمیلی برای حصول اطمینان از کفایت آن را در جایگاه یاد شده ارائه کند و پس از ابلاغ نسخه نهایی الگوی اسلامی‌ـ ایرانی پیشرفت، سیاست‌های کلی نظام را برای انطباق با الگو بازنگری نماید.»
معظم‌له بر همین مبنا در پیام خود خطاب به مجلس شورای اسلامی آوردند: «مجلس شورای اسلامی با نگاه ملی به بررسی سند حاضر بپردازد و نکات ضروری برای ارتقای آن را به عنوان سند بالادستی قوانین برنامه‌ای کشور پیشنهاد نماید و تمهیدات لازم را برای تهیه و تصویب طرح‌ها و لوایح برنامه‌ای در چارچوب نسخه نهایی آن مقرر سازد.» ادامه در صفحه۲از محتوای این سند و همچنین مطالبات رهبر معظم انقلاب از نهادها، قوا و نخبگان دانشگاهی و حوزوی برای ارتقای این سند، می‌توان دریافت که نسخه نهایی الگوی اسلامی‌ـ ایرانی پیشرفت، نقشه راه پنجاه سال آینده جمهوری اسلامی ایران خواهد بود. بر اساس این نقشه راه و مبتنی بر مبانی خداشناختی، هستی‌شناختی، انسان‌شناختی، جامعه‌شناختی، ارزش‌شناختی و دین‌شناختی آرمان‌ها و ارزش‌ها تدوین شده است. با توجه به مبانی، آرمان‌ها و ارزش‌های تدوین شده، رسالت ملت و نظام ایران به این صورت مورد تصریح و تأکید واقع شده است: «رسالت ملت و نظام جمهوری اسلامی ایران حرکت عقلانی، مؤمنانه و متعهدانه در جهت ایجاد تمدن نوین اسلامی متناسب با آرمان‌ها در زیست بوم ایران است.»
برخی از ویژگی‌های ایران در نود سالگی انقلاب بر اساس افق ترسیم شده در این سند عبارت است از:
۱ـ در سال ۱۴۴۴ هجری شمسی مردم ایران دیندار، عموماً پیرو قرآن کریم، سنت پیامبر(ص) و اهل‌بیت(ع) و با سبک زندگی و خانواده اسلامی‌ـ ایرانی و روحیه جهادی، قانونمدار، پاسدار ارزش‌ها، هویت‌ ملی و میراث انقلاب اسلامی، تربیت‌یافته به تناسب استعداد و علاقه تا عالی‌ترین مراحل معنوی، علمی و مهارتی و شاغل در حرفه متناسبند و از احساس امنیت، آرامش، آسایش، سلامت و امید زندگی در سطح برتر جهانی برخوردارند.
۲ـ تا سال ۱۴۴۴ ایران به پیشتاز در تولید علوم انسانی اسلامی و فرهنگ متعالی در سطح بین‌المللی تبدیل شده و در میان پنج کشور پیشرفته جهان در تولید اندیشه، علم و فناوری جای گرفته است.
۳ـ تا سال ۱۴۴۴ ایران از اقتصادی دانش‌بنیان، خوداتکا و مبتنی بر عقلانیت و معنویت اسلامی برخوردار بوده و دارای یکی از ده اقتصاد برتر جهان است.
۴ـ تا سال ۱۴۴۴، سلامت محیط زیست و پایداری منابع طبیعی، آب، انرژی و امنیت غذایی با حداقل نابرابری فضایی در کشور فراهم شده، کشف منابع، خلق مزیت‌ها و فرصت‌های جدید و وفور نعمت برای همگان با رعایت عدالت بین نسلی حاصل شده است.
۵ـ تا سال ۱۴۴۴، فقر، فساد و تبعیض در کشور ریشه‌کن شده و تکافل عمومی و تأمین اجتماعی جامع و فراگیر و دسترسی آسان همگانی به نظام قضایی عادلانه تأمین شده است.
۶ـ در سال ۱۴۴۴ ایران از نظر سطح کلی پیشرفت و عدالت، در شمار چهل کشور برتر آسیا و هفت کشور برتر جهان شناخته می‌شود و دارای ویژگی‌های برجسته جامعه اسلامی و خاستگاه تمدن اسلامی‌ـ ایرانی است. به حول و قوه الهی

عراق، پیروزی دوباره اسلام‌گرایی

سعدالله زارعی
تحلیلگر ارشد بین‌الملل

موقعیت عراق برای ایران یک موقعیت راهبردی است؛ از این‌ رو دشمنان اسلام و ایران در طول حدود ۱۰۰ سال گذشته و به خصوص در دوران «جمهوری اسلامی» سعی کرده‌اند عراق «دشمن راهبردی» ایران باشد. به این ترتیب در بین همسایگان، عراق تنها کشوری است که با ایران اختلافات سرزمینی دارد که به دوره سیطره انگلیس بر این کشور در فاصله سال‌های ۱۲۹۹ تا ۱۳۱۱‌ش بازمی‌گردد و دو بار منشأ درگیری نظامی شده است.
در جریان جنبش اسلام‌گرایی که در منطقه و در پرتو پیروزی انقلاب اسلامی در ایران راه افتاد، عراق اولین نقطه‌ای بود که «تغییر سریع آن» در ارزیابی‌های اطلاعاتی و سیاسی قطعی تلقی می‌شد. از این رو غرب و کشورهای وابسته به آمریکا در منطقه با وجود انواعی از اختلافات که با رژیم بعثی عراق داشتند و پیش از این چند بار حتی برای سرنگونی آن دست به کار شده بودند، در اینکه باید به هر قیمت از آن در برابر موج اسلام‌گرایی حمایت قاطع کنند، تردید نکردند و به اقدامات بی‌سابقه‌ای نیز دست زدند؛ واگذاری جزایر ثروتمند «وربه» و «بوبیان» کویت به عراق، اجاره دادن هواپیماهای نظامی و صفر شدن تمام دیون عراق به کشورهای عربی و غربی که به حدود ۷۰ میلیارد دلار می‌رسید، نمونه‌هایی از این اقدام بود. از آن سو از بین بردن شخصیت‌های برجسته شیعه نظیر متفکر برجسته آیت‌الله‌العظمی سیدمحمدباقر صدر نشان داد که غرب و شرق به صدام برای ممانعت از پیروزی جنبش اسلام‌گرایی در عراق «کارت سبز» داده‌اند. البته اسلام‌گرایی در این مقطع نتوانست به پیروزی برسد، هر چند برای لحظه‌ای هم صدام و حامیان عربی ـ غربی‌اش را رها نکرد.
اما خداوند متعال مقدر کرده بود که خود این جبهه غربی‌ـ عربی، صدام را در یک «ارزیابی احمقانه» سرنگون کنند و از این راه بستر حرکت اسلام‌گرایی در عراق هموار شود. صدام بعد از تصرف کامل کویت و تهدید عربستان سعودی، به دست آمریکا و انگلیس سرنگون شد، اما گمان آمریکایی‌ها این بود که «خلأ قدرت» در عراق زمینه لازم را به آنان می‌دهد تا برای ده‌ها سال و حتی به قول «هنری کیسینجر» برای دست‌کم ۱۰۰ سال بدون واسطه بر این کشور حکومت کنند، از این رو آمریکا با بازسازی مناسبات قرن نوزدهمی به مارشال «جی گارنر» عنوان «حاکم نظامی عراق» را داد و او در اوایل کار خود برای هیچ شخصیت عراقی ارزشی قائل نبود و گمان می‌کرد جلوداری ندارد. در این دوره عربستان سعودی، کویت و امارات نه تنها از اینکه عراق به اشغال نظامی نامحدود آمریکا و انگلیس درآمده است، شرمنده نبودند؛ بلکه بخشی از هزینه‌های آن را نیز تقبل کردند. اما اسلام‌گرایی در عراق معطل نماند و بلافاصله پس از سقوط صدام برای به هم زدن طرح آمریکا که مقدمه تغییرات آمریکایی خاورمیانه بود، وارد عمل شد و از آنجا که در متن مردم عراق به طور جدی زمینه داشت، ظرف ۱۴ ماه پس از به اشغال درآمدن عراق به دست آمریکا و انگلیس، اولین دولت عراقی را بر سر کار آورد که این دولت حدود ۹ ماه بعد به شکل‌گیری یک «دولت مبارز» به رهبری متفکر شیعی دکترابراهیم جعفری منتهی شد.
اما انتخابات چهارمین دوره مجلس قانون‌گذاری عراق که در وقت قانونی خودـ ۲۲ اردیبهشت گذشته‌ـ برگزار شد، بار دیگر عراق را به صحنه جدال میان دو جبهه اسلام‌گرایی و غرب‌گرایی تبدیل کرد. آمریکا، انگلیس، فرانسه، عربستان، امارات و… با طرح شعارهای فریبنده‌ای نظیر ملی‌گرایی به جای قومی‌گرایی‌ـ که هدف حذف رنگ شیعی حکومت عراق بودـ و شعار حل مشکلات معیشتی با کمک کشورهای ثروتمند منطقه پا در میان گذاشتند و هر گروه عراقی را جداگانه به ریاض فراخواندند تا وعده‌های خود را قطعی معرفی کنند و در جریان انتخابات اردیبهشت ماه حسب آنچه در بررسی سازمان اطلاعاتی عراق آمده برای رسیدن به هر کرسی مجلس بین دو تا سه میلیون دلار هزینه کردند.از نظر آنان اختلافات درونی میان احزاب شیعی و دنیاگرایی برخی از آنان زمینه را برای تغییر عراق از دولتی متمایل به «مقاومت» به دولتی وابسته فراهم کرده است؛ لذا همه ظرفیت خود را پای کار آوردند. نتیجه انتخابات و پیروزی دوباره جریانات شناخته شده اسلام‌گرای همسو با انقلاب اسلامی و به خصوص شکل‌گیری فراکسیون مقاومت باید جبهه غربی‌ـ عربی را مأیوس می‌کرد، اما آنان با نگاه به پاره‌ای اختلافات و نیز با بهره‌گیری از افرادی که در درون هر طیف وجود دارد، سعی کردند مانع حرکت طبیعی جبهه مقاومت و اسلام‌گرایی در عراق شوند.

اگرچه میان برگزاری انتخابات ۲۲ اردیبهشت تا انتخابات نخست‌وزیر در دهم مهر ماه چهار ماه فاصله افتاد که بخشی هم به دلیل اعتراضات برخی طیف‌ها به شمارش آرا بود، اما در عین حال انتخاب شدن «محمد الحلبوسی» به ریاست پارلمان و انتخاب «برهم صالح» به ریاست‌جمهوری و «عادل عبدالمهدی» به نخست‌وزیری و ارتباط «بسیار نزدیک» این سه به جبهه مقاومت و جمهوری اسلامی نشان داد، بار دیگر جبهه مترفین در مقابل انقلاب اسلامی رنگ باخته است. عمق این موضوع را سخنان الحلبوسی رئیس سُنی پارلمان عراق نشان داد. الحلبوسی در جریان اولین تماسی که بین او و یک مقام جمهوری اسلامی‌ـ رئیس مجلس شورای اسلامی‌ـ برقرار شد، گفت: «مسئولان جدید عراق هرگونه فشار یا تحریم اقتصادی علیه ایران اسلامی را ظالمانه دانسته و در برابر آن خواهند ایستاد.»

انتقام از مردم در اهواز

دکتر یدالله جوانی
مدیر مسئول
مقاومت چهل ساله ملت ایران در برابر نظام سلطه و متحدان منطقه‌ای آن،‌ تمامی معادلات و محاسبات زورگویان عالم را بر هم زده است. در ۳۱ شهریور سال ۱۳۵۹ رژیم بعث عراق، ‌با حمایت‌ها و پشتیبانی‌های همه‌جانبه تمامی قدرت‌های شیطانی،‌ تهاجمی را مبتنی بر استراتژی جنگ برق‌آسا از زمین، هوا و دریا به سرزمین ایران آغاز کرد و بر این تصور بود که، ‌حداکثر دو سه ماهه به تمامی اهداف این جنگ شامل به شکست رساندن انقلاب، ‌ساقط کردن نظام جمهوری اسلامی و تجزیه ایران دست خواهد یافت. اما برخلاف این تصور و محاسبات حامیان رژیم متجاوز بعثی،‌ ملت ایران جنگ تحمیلی را به دفاع مقدس تبدیل کرد و دشمن متجاوز بدون دست یافتن به هیچ یک از اهداف خود طعم تلخ شکست را چشید.
با پایان جنگ هشت ساله،‌ دشمنان اصلی ملت ایران با محوریت آمریکای جنایتکار توطئه‌های فراوانی را برای بازگردان سلطه خود به ایران طراحی کرده و به مرحله اجرا درآوردند، ‌لکن در پرتو وحدت، هوشمندی و بصیرت مردم ولایتمدار،‌ تمامی این توطئه‌ها یکی پس از دیگری خنثی و با شکست و ناکامی مواجه شد. مشکلات اقتصادی داخلی و پدیدایی نشانه‌هایی از نارضایتی‌های مردمی در دی ماه سال گذشته، دشمنان را برای رسیدن به اهداف‌شان در قبال ایران امیدوار کرد و آنان، سناریوی رقم زدن تابستان داغ را طراحی کردند. هوشمندی مردم در بهار و تابستان سال جاری در قبال نقشه‌‌های دشمن و حفظ آرامش و امنیت پایدار در کشور طی این مدت، بیش از پیش دشمنان را عصبانی کرد و داغ پدیدایی تابستان داغ را بر دل‌های سیاه آنان نشاند. از این رو بود که جبهه استکبار درصدد برآمد با استفاده از مزدوران خود، از ملت ایران و پرچمداران نظم و امنیت کشور، در آخرین روز تابستان و در سالروز آغاز جنگ تحمیلی انتقام بگیرد. تیراندازی به سمت رژه‌روندگان و مردمی که برای تماشای شکوه و اقتدار نیروهای مدافع کشورشان در محل رژه تجمع کرده‌ بودند، فاقد هرگونه ارزش نظامی بوده، هدفی جز انتقام از مردم و مدافعان وطن و امنیت کشور ندارد. هدف قرار دادن زنان و کودکان و کشته و زخمی کردن آنان نشان‌دهنده اوج استیصال و درماندگی دشمن است که می‌خواهد با چنین اقداماتی به امنیت کشور لطمه وارد کند. به یقین این اقدام کور از سوی یک گروهک تروریستی و ضد انقلاب وابسته به بیگانه و رژیم‌ها‌یی چون آل‌سعود، نه تنها در عزم و اراده مردم در مسیر مقاومت و ایستادگی در برابر ظلم خللی وارد نمی‌کند؛‌ بلکه خون شهدای مظلوم این جنایت،‌ روحیه مقاومت را در ملت ایران دو چندان خواهد کرد. دشمنان تصوراتی مبتنی بر توهمات خود دارند که می‌توانند از طریق این قبیل اقدامات کور تروریستی، ‌جشن چهل سالگی انقلاب را در کام ملت ایران تلخ کنند،‌ لکن به زودی با پرداخت تاوان سنگین برای این جنایت خود، ‌درمی‌یابند که این ملت ایران و جوانان برومند آن هستند که کام آنان را تلخ کرده و آنها را با آرزوهای‌شان رهسپار گور می‌کنند. کافی است دشمنان جمهوری اسلامی ایران نگاهی به وعده‌های انتقام فرزندان روح‌الله در چند مورد تحرکات تروریستی بیندازند و شکار ریگی خالق فاجعه تاسوکی در آسمان نیلگون کشورمان، نقطه‌زنی اتاق فرماندهی سران تروریست در همسایه شرقی در پاسخ به شهادت رساندن سربازان ناجا و از همه مهم‌تر کور کردن فتنه منطقه‌ای گروهک‌های تروریستی- تکفیری در گستره منطقه را به عینه ببینند و منتظر پاسخ قاطع و کوبنده جمهوری اسلامی ایران باشند. در پایان باید به تأسی از پیام‌آور صبور کربلا حضرت زینب(س) جبین سپاس بر آستان خداوند بی‌نیاز سائید که دشمنان اسلام و انقلاب اسلامی را از احمق‌هایی آفرید که هنوز مردم عاشورایی ایران را نشناخته‌اند که با اقدامات کور تروریستی آنها ثبات قدم‌شان بر آرمان‌های امام(ره) و شهدا بیشتر خواهد شد.

نشست تهران آغازی بر یک پایان

سعدالله زارعی
تحلیلگر ارشد بین‌الملل

اجلاس سه‌جانبه روز جمعه تهران اگرچه در ادامه دو اجلاس پیشین سران ایران، روسیه و ترکیه است، اما در عین حال از ویژگی‌های خاصی برخوردار است. اجلاس تهران از آنجا که در آستانه آغاز عملیات سنگین نظامی ارتش سوریه و مدافعان منطقه‌ای آن و مرتبط با آن برگزار شد، اهمیت خاصی پیدا کرد و به همین نسبت هم دارای تأثیرات مهمی خواهد بود. در اینجا ذکر چند مورد اهمیت این اجلاس را توضیح می‌دهد:
۱ـ «ادلب» آخرین منطقه اشغالی به دست تروریست‌های تکفیری تحت‌الحمایه است که با آزادی قریب‌الوقوع آن پرونده «در اختیار داشتن سرزمین» تروریست‌ها بسته می‌شود و از آن پس روند فعالیت آنان ـ اگرچه کاملاً متوقف نمی‌شودـ به شدت کاهش می‌یابد و حاکمیت دولت و ارتش سوریه بر سرزمین خود کامل می‌شود.
ادلب چهارمین منطقه‌ای است که در مذاکرات «آستانه» به عنوان منطقه «کمتر درگیر» یا «کاهش تنش» مشخص شد و خود همین مطلب عملیات نظامی ارتش سوریه را با ابهام مواجه کرد. در این میان ترکیه با این استدلال که از یک سو با عملیات ارتش، سیل پناه‌جویان ادلب به سمت همسایه شمالی سوریه سرازیر می‌شود و از سوی دیگر تروریست‌ها را به سمت ترکیه گسیل خواهد کرد، با عملیات نظامی ارتش سوریه مخالفت کرده و بر راه‌حل سیاسی تأکید می‌کرد؛ اما در عین حال راه‌حل سیاسی نیز با بن‌بست مواجه بود؛ چرا که بخش وسیعی از تروریست‌ها شامل‌النصره، داعش، احرارالشام و ده‌ها گروه دیگر مرتبط با آنان پذیرای راه‌حل سیاسی نبودند و در مقابل هر پیشنهاد که مستلزم ترک منطقه از سوی آنان و ترک سلاح بود، می‌ایستادند. دولت ترکیه اگر چه برابر ده‌ها اسناد با این گروه‌ها در ارتباط مستمر بود، اما در عمل نتوانست آنان را پای «راه‌حل سیاسی» بیاورد. در عین حال، دلایلی وجود دارد که نشان می‌دهد دولت ترکیه به طور واقعی با تسلیم ادلب به ارتش سوریه موافق نبود؛ چراکه موافقت با آن ادامه حضور نظامیان خود ترکیه در مناطق شمالی سوریه را نیز ناممکن می‌کرد. در نهایت ترکیه بر اثر اصرار ایران و روسیه ناگزیر به پذیرش عملیات پاک‌سازی به دست ارتش سوریه شد و رجب‌طیب اردوغان در اجلاس تهران پای عملیات نظامی برای آزادسازی ادلب را امضا کرد و در واقع موانع منطقه‌ای عملیات ارتش سوریه برطرف شد.
۲ـ اجلاس تهران و توافق ایران، روسیه و ترکیه بر سر «عملیات نهایی» آزادسازی سوریه نشان داد که بحران امنیتی سوریه اولاً، در یک فرایند داخلی و با محوریت جبهه مقاومت در ابعاد امنیتی و ثانیاً، در یک فرایند منطقه‌ای رو به پایان است و این در حالی است که غربی‌ها چنین تبلیغ می‌کردند که امنیت سوریه جز در یک فرایند بین‌المللی و مبتنی بر قطعنامه سازمان ملل قابل حل‌وفصل نیست. حتی در روزهای اخیر «لودریان» وزیر خارجه فرانسه اگرچه به پیروزی بشار اسد در جنگ اعتراف کرد؛ اما اعلام کرد که او برنده صلح نیست! واقعیت این است که علی‌رغم تلاش گسترده آمریکا، انگلیس و فرانسه یک بار دیگر از روند تحولات جا مانده‌اند و اینک بزرگ‌ترین بحران منطقه‌ای بدون حضور و نظر آنان در حال پایان یافتن است.
این می‌تواند همان‌گونه که در سخنان حضرت آیت‌الله‌العظمی خامنه‌ای(دامت برکاته) در دیدار با رئیس جمهور روسیه مطرح شد، به یک الگوی کارآمد در حل‌‌وفصل بحران‌های منطقه‌ای تبدیل شود.
۳ـ اجلاس تهران و رسیدن به فرمول «آزادسازی نظامی ادلب»، یادآور نقش برجسته و محوری ایران در حل قدرتمند بحران امنیتی سوریه است. واقعیت این است که سوریه با نظریه مقاومتی انقلاب اسلامی آخرین گام‌ها به سوی آزادی را برمی‌دارد. اگر روسیه در اجلاس تهران حضور یافته است، حضور او برخلاف ایران به سه سال اخیر برمی‌گردد، حال آنکه ایران از آغازین روزهای بحران، در کنار سوریه بوده و نیز برخلاف روسیه که حضوری منفرد و عمدتاً جنگ‌افزاری در حل بحران داشته است، ایران حضوری جبهه‌ای و توام با مشارکت دولت عراق، حزب‌الله لبنان و گروه‌های پرقدرت مقاومت عراقی، پاکستانی و افغانی داشته و نیروی انسانی قابل ملاحظه‌ای به ساختار دفاعی سوریه وارد کرده است. اجلاس سوم سران سه کشور در تهران در واقع نقش محوری ایران را در حل بحران امنیتی سوریه که بزرگ‌ترین بحران امنیتی منطقه طی ۳۰، ۴۰ سال اخیر بوده است، نشان ‌داد.
۴ـ توافق تهران انرژی زیادی به نیروهای عمل‌کننده در عملیات ادلب می‌دهد، کما اینکه رعب بسیاری به تروریست‌هایی که به شکاف بین ترکیه و دو کشور دیگر امید بسته بودند، وارد می‌کند. عملیات روزهای آینده ادلب هم اینک از یک پشتوانه قوی منطقه‌ای بهره‌مند است و این موضوع خود مانع فعال شدن مؤثر مخالفان غربی عملیات آزادسازی ادلب می‌شود. عملیات ارتش در ادلب یک شانس بزرگ دیگر نیز دارد. ارتش پس از پاک‌سازی جنوب، غوطه شرقی دمشق و شمال استان حمص می‌تواند نیروهای خود را برای آزادسازی ادلب متمرکز کند و این در حالی است که مثلاً در جریان عملیات نصر ۲ که به آزادی شهر استراتژیک حلب منجر شد، ارتش ناگزیر بود با یک‌چهارم نیرو و توانایی خود وارد عملیات شود.