پایان ماه عسل

علی قاسمی/ پس از پیروزی جریان اعتدالی‌ـ اصلاح‌طلبی در دو انتخابات ریاست‌جمهوری و شورای شهر، آنچه با توجه به عملکرد همین جریان در دهه ۷۰ پیش‌بینی می‌شد، این بود که سهم‌خواهی افراد و احزاب پراکنده خیلی سریع خود را نشان دهد و به نوعی پایان ماه عسل آنان فرارسد. با نگاه به تحولات یک ماه گذشته، پیش‌بینی به نوعی درست از آب درآمد و ماجرای انتخاب شهردار تهران و به توافق نرسیدن در تقسیم پست‌های کلان شهرداری و سهم‌خواهی در کابینه دولت دوازدهم به خوبی حکایت از این معنا دارد. اگرچه سهم‌خواهی‌ها و اختلاف‌های درون‌گروهی برای همه جریان‌ها نکوهیده است و سبب می‌شود آنها را به انحطاط ببرد و پیش از انتخابات آنها را با شکست روبه‌رو کند. سخنان محمدرضا عارف در نشست هم‌اندیشی شورای عالی سیاست‌گذاری اصلاح‌طلبان نشان می‌دهد، اختلافات بین جریان‌های اعتدالی و اصلاح‌طلبی روزبه‌روز عمیق‌تر می‌شود و انتقادها از حالت در گوشی، استعاره و کنایه خارج شده و بی‌پروا و آشکارا بیان می‌شود. عارف در آن نشست گفته بود: «بعضی‌ها پیروز می‌شوند یادشان می‌رود چه کسانی برای‌شان زحمت کشیدند و من این گله را دارم.» وی همین طور در ادامه تأکید کرده بود: «در انتخابات اردیبهشت هیچ شکی نیست که پیروزی روحانی مدیون اصلاح‌طلبان است. خواهش ما در آستانه تشکیل دولت دوازدهم همراهی و هماهنگی با فراکسیون امید است.» پس از انتقادات شدید رسانه‌ای نسبت به سخنان عارف، لاجرم وی در توئیتر نوشت: «همراهی، هماهنگی و همدلی با جریان اصلاحات رمز موفقیت دولت دوازدهم است و گفتمان اصلاحات در این مسیر به دنبال سهم‌خواهی نیست» که بلافاصله حسام‌الدین آشنا در جواب توئیت عارف نوشت: «درست است که گفتمان از جنس سهم‌خواهی نیست؛ اما امان از سهم‌خواهی‌های افراد به اسم جریان».
به نظر می‌رسد، فصل رقابت‌های درون‌گروهی اصلاح‌طلبان آغاز شده است. آنها پس از حضور موفق در انتخابات ریاست‌جمهوری ۹۲ و ۹۶ و همچنین دو انتخابات مجلس دهم و شورای پنجم، دچار اختلاف اساسی شده‌اند. همین اختلافات اساسی و بنیادی در سال ۹۲ سبب شد شورای عالی سیاست‌گذاری اصلاح‌طلبان شکل بگیرد. اوج واگرایی‌های اینها در بستن فهرست شورای شهر بود که جنجال‌های بسیاری را ایجاد کرد و انتقادها نسبت به هم عمیق‌تر و البته آشکارتر شد. محسن رهامی، نماینده سابق مجلس درباره شورای عالی اصلاح‌طلبان گفته است، روش آنها در فضای سیاسی امروز دیکتاتوری است. احمد حکیمی‌پور، دبیرکل حزب اراده ملت نیز معتقد است مأموریت شورای عالی به پایان رسیده است و دیگر وجود چنین شورایی لزومی ندارد. رسول منتجب‌نیا، قائم‌مقام حزب اعتماد ملی نیز با لحنی تند می‌گوید: «قرار بر این نبود که شورایی به وجود بیاید و جایگزین احزاب شود. قرار نبود بالای سر احزاب، آقا بالاسر باشد و یک نهاد تصمیم‌گیرنده باشد و احزاب و شخصیت‌های اصلاح‌طلب از آنجا دستور و الهام بگیرند. من این را توهین به اصلاحات و اصلاح‌طلبان می‌دانم. این جریان را انحرافی در جریان سیاسی کشور می‌دانم و این را تحقیر و توهین به فرد فرد اصلاح‌طلبان می‌دانم.» نباید فراموش کنیم در دهه ۷۰ دولت، مجلس و شورای شهر در اختیار اصلاح‌طلبان بود و سهم‌خواهی اصلاح‌طلبان را شکست داد و مردم از جریان اصلاحات دلسرد شده و با حضور نیافتن در انتخابات زمینه پیروزی آبادگران را در انتخابات فراهم کردند؛ البته این روند تداومی با اظهارنظر شخصیت‌های این جریان در حال نضج گرفتن است. عارف با گلایه از هجمه‌های صورت گرفته طی چند هفته اخیر به خودش و دیکتاتور خواندن شورای عالی سیاست‌گذاری گفت: «تا چندی پیش هجمه علیه فرد که مهم نبود اما حالا به جریان است، حتی برچسب دیکتاتوری زدند ما که گفتیم از نقد استقبال می‌کنیم، به دوستان هم گفتم در خانه‌ام به روی شما باز است چرا در فضای مجازی گفتمان کنیم.» توصیه‌ها و هشدارهای عارف به زبانی دیگر از سوی صادق زیباکلام هم تکرار شد، آنجا که گفت: «چندپاره شدن اصلاح‌طلبان سم است، رمز پیروزی ما در سال‌های ۹۲، ۹۴ و ۹۶، تشکیل ائتلاف بود. اگر ائتلافی عمل نکنیم و… در انتخابات مجلس در ۹۸ و ریاست‌جمهوری در ۱۴۰۰ شکست خواهیم خورد.»

محمد گنجی/ با گذشت بیش از یک ماه از رقابت‌های انتخاباتی و برگزیده شدن مجدد آقای روحانی، رئیس‌جمهور دولت یازدهم همچنان در فضای پیش از انتخابات باقی مانده است. ادبیات ایشان در این روزها آنچنان تند و حاشیه‌ساز است که عنوان «اعتدال» تناسبی با رفتار ایشان و اطرافیان‌شان ندارد. مواضع عجیب و غریب رئیس قوه مجریه درباره نقش سپاه در فعالیت‌های سازندگی کشور، در حالی که دولت یازدهم با توجه به تحریم‌های همه‌جانبه غرب با همه وجود نیازمند یاری رساندن مجموعه توانمندی چون سپاه بود، حکایت از آن دارد که دولتمردان دولت دوازدهم تلاش دارند تا با حرکت در خط جنجال و تنش مسیر خود را در اداره کشور دنبال کنند.
این‌گونه برخورد را در سطحی دیگر در چگونگی رویارویی با مخالفان و منتقدان می‌توان مشاهده کرد. آخرین نمونه از این دست اقدامات، واکنش حامیان و اطرافیان دولت به خواندن شعری انتقادی در مراسم روز عید فطر بود که با واکنش تند و هجمه هماهنگ و همه‌جانبه‌ای مواجه شد که صحنه‌گردانان آن با همه توان به میدان آمده بودند تا منتقدان را منفعل و از صحنه خارج کنند! بدترین توهین‌ها و فحاشی‌ها حاصل واکنش حامیان دولت اعتدال! و کسانی است که سال‌ها خود را پرچمدار شعار «زنده‌باد مخالف من» معرفی کرده‌اند! در این بین برخی دولتمردان و نزدیکان رئیس‌جمهور نیز آتش بیار معرکه شده و در مسیر این هجمه‌ها با توئیت‌ها و اعلام مواضع افراطی میدان را بیش از پیش برای فحاشان و هتاکان باز کردند! ادبیاتی که در این چند روزه علیه یکی از مداحان انقلابی منتقد تولید شد، آنقدر توهین‌آمیز و خارج از چارچوب اخلاق و انصاف است که امکان انتشار آن در رسانه عمومی وجود ندارد!
این وضعیت در حالی است که حامیان این جریان و مدعیان اصلاحات مدعی هستند که سال‌هاست از نبود آزادی و سیطره فضای خفقان رنج می‌برند و خواهان آنند که فضا برای انتقاد و نقد حاکمیت فراهم آید! اما این حرکت نشان داد که این جریان اعتقادی به آزادی ندارد و تنها حقوق را برای خود می‌خواهد، نه مخالفان!
نکته قابل ملاحظه دیگر آنکه در همین ایام انتخابات بالاترین توهین‌ها به رقیب سیاسی آقای روحانی صورت گرفته است که مرور حوادث تلخ پیش از انتخابات ۲۹ اردیبهشت ماه تنها گوشه‌ای از این جریان مدعی است که سال‌هاست با زیاده‌خواهی و پایبند نبودن به هیچ یک از موازین عقلی، شرعی، قانونی و اخلاقی به دنبال پیشبرد منافع خود و فضاسازی علیه جریان انقلابی است.
این جریان همان جریانی است که در طول هشت سال دولت گذشته بیشترین هتاکی‌ها را علیه رئیس‌جمهور منتخب مردم داشته و بارها تصویر وی در دانشگاه به دست همین افراطیون به آتش کشیده شد و هزاران پیام و سیاهه برای تمسخر وی انتشار یافت. دیگر مسئولان جمهوری اسلامی ایران نیز در طول سال‌های اخیر از تیغ هتاکی و فحاشی این جریان مصون نبوده‌اند و این نشان‌دهنده آن است که مدت‌هاست لمپن‌ها میدان‌دار جریان مدعی اصلاح‌طلبی شده‌اند!
دولت مدعی اعتدال حتی نسبت به دولت اصلاحات نیز از بضاعت کمتری در رویارویی با مخالفان برخوردار است. اطرافیان کم‌حوصله و ناتوان رئیس‌جمهور که از فقدان وجاهت فرهنگی، طبع بلند و خوی آزادمنشی و مدارا رنج می‌برند، بیشتر چهره‌های امنیتی و شخصیت‌های تندخویی هستند که با مشاوره‌های خود، رئیس‌جمهور را نیز به مسیر تندخویی و برخوردهای چکشی با منتقدان سوق می‌دهند و این در حالی است که برعکس انتظارات، آنجا که باید شاهد برخوردهای قاطع و مقتدرانه باشیم، متأسفانه چنین رفتارهایی از جانب دست‌اندرکاران دولتی صادر نمی‌شود!
نمونه چنین برخوردهای انفعالی را این روزها که دولتمردان آمریکایی هر روز با بدعهدی‌های‌شان تمام توافقات بین‌المللی را زیر پا نهاده و دوباره تحریم‌های جدیدی علیه کشور تصویب کرده‌اند، می‌توان به عینه مشاهده کرد. معلوم نیست چگونه مدعیانی که یک شعر انتقادی را تاب نمی‌آورند، در برابر عهدشکنی و زیاده‌خواهی دشمنان اینگونه نرمخو و منفعل هستند؟!
به هر حال، دولت دوازدهم که با وعده‌های متعدد برای حل مشکلات کشور به میدان آمده، بیش از هر موضوعی نیازمند آرامش و وفاق عمومی است؛ لذا باید تلاش کند با صبوری و شنیدن سخن منتقدان، خطاهای گذشته را اصلاح کرده و با ایجاد وحدت ملی در مسیر سازندگی کشور حرکت کند. ماندن در موضع افراطی‌گری، به کارگیری ادبیات تند و تحریک‌کننده، در تنگنا قرار دادن منتقدان و سرکوب صدای مخالف، نه تنها کمکی به دولت نخواهد کرد؛ بلکه حرکت در مسیری است که هر روز باید شاهد ایجاد تنش و درگیری در کشور باشیم.

علی تتماج/ آخرین جمعه ماه مبارک رمضان نه تنها برای ملت ایران، بلکه برای جهان اسلام و حتی بسیاری از ملت‌های جهان اهمیت و جایگاه ویژه‌ای دارد. امام خمینی(ره) در سال ۱۳۵۸ به حمایت از ملت فلسطین این روز را «روز قدس» نامگذاری کردند. شاید در سال‌های ابتدایی این روز فقط در میان ایرانیان گرامی داشته می‌شد، اما همچون بسیاری از اصول و چارچوب‌های انقلاب اسلامی که جایگاه جهانی یافته، به مرور نه تنها در کشورهای اسلامی، بلکه در سراسر جهان ملت‌ها این روز را گرامی می‌دارند و فریاد حمایت از فلسطین سر می‌دهند.
امسال نیز روز جهانی قدس در حالی فرا رسیده که شرایطی خاص بر منطقه و مسئله فلسطین حاکم است. در حوزه داخلی فلسطین در حالی رژیم صهیونیستی اشغال گسترده‌تر کرانه باختری و قدس را در پیش گرفته که آمریکایی‌ها نیز به شدت بر طبل این اشغالگری می‌کوبند که تصویب طرح انتقال سفارت آمریکا به قدس در سنای آمریکا و سفر ترامپ به سرزمین‌های اشغالی را می‌توان از آن جمله دانست.
در حوزه منطقه‌ای نیز ارتجاع عربی به سرکردگی رژیم سعودی در حالی ادعای مقابله با جمهوری اسلامی ایران و به تازگی قطر را می‌دهد که هدف اصلی آن را اعمال فشار بر گروه‌های فلسطین، از جمله حماس تشکیل می‌دهد. گزارش‌ها نشان می‌دهد سعودی در ازای قرارداد تسلیحاتی با آمریکا تعهد خیانت به فلسطین را داده و با ادعای مقابله با قطر و آنچه تروریسم می‌نامد، طرح افزایش فشارها و تحریم‌ها علیه فلسطینی‌ها را اجرایی می‌کند. از سوی دیگر تروریسم دست‌پرورده آمریکا و شرکای منطقه‌ای آن که آشکارا تحت حمایت رژیم صهیونیستی هستند، در حالی به روزهای پایانی حیات ننگین مأموریت خود نزدیک می‌شوند که مأموریت ایجاد فضای رعب و وحشت در ایران به آنها محول شده که حادثه تروریستی در مجلس شورای اسلامی و مرقد امام خمینی(ره) برگرفته از همین توطئه‌ها بوده است. نکته بسیار مهم دیگر آنکه کنگره آمریکا سرانجام با رأی اکثریت قطعنامه تشدید تحریم‌ها علیه ایران را تصویب کرد. این اقدام در حالی صورت گرفته که در کنار نقض آشکار برجام، دلیل ادعایی آنان مقابله با حضور ایران در منطقه مطرح شده که در اصل برگرفته از خشم آمریکا از مبارزه ایران با تروریسم و دستاوردهای آن در برقراری ثبات و امنیت منطقه است.
آنچه در لایه‌های پنهانی تحرکات ضد ایرانی آمریکا و شرکای آن مشاهده می‌شود، تقارن آن با روز جهانی قدس است. این تقارن نشان می‌دهد که آمریکایی‌ها از یک سو به دنبال دلسردکردن ملت ایران از راهبرد مقاومت و از سوی دیگر ایجاد فضای حاشیه‌ای برای دوری ایرانیان و جهانیان از روز جهانی قدس است. آمریکایی‌ها می‌خواهند چنین القا کنند که حمایت از مقاومت و فلسطین هزینه‌های سنگینی دارد و البته راهکار مورد نظر خود را نیز ارائه می‌کنند و آن تسلیم شدن ایران در برابر زیاده‌خواهی منطقه‌ای و موشکی آمریکاست که در اصل تبدیل‌کردن ایران به کشوری تسلیم‌پذیر، ضعیف و بدون استقلال و آزادی است.
با توجه به این شرایط می‌توان گفت که حضور گسترده ملت ایران در روز جهانی قدس در حالی که استمرار حمایت از فلسطین است، پاسخی قاطع به تحریم و تهدیدات اخیر آمریکا و شرکای منطقه‌ای آن خواهد بود که همچون سال‌های اخیر نه تنها در عرصه داخلی و مقابله با آمریکا دستاوردهای بسیاری برای ایران رقم خواهد زد؛ بلکه همچنان نام ایران را در جایگاه پیشگام حمایت از مظلومان در جهان طنین‌انداز خواهد کرد. جهانیان همچون گذشته ایرانیان را پرچمدار صلح و آزادی‌خواهی جهان خواهند دانست؛ اصلی که در کنار خنثی‌سازی بسیاری از توطئه‌های دشمنان می‌تواند مؤلفه‌ای مهم برای شکستن تحریم‌ها و استمرار رویکرد جهانیان به همگرایی با جمهوری اسلامی ایران باشد.

پذیرش نتیجه دو انتخابات ۸۸ و ۹۶

علی قاسمی/ انتخابات از مهم‌ترین شاخصه‌ها و مؤلفه‌های دموکراسی است. همه کشورهای دموکراتیک سعی دارند تا انتخابات رقابتی، همگانی، عادلانه و شفاف باشد و برای این مهم سازوکارهای مختلف را پیش‌بینی کرده‌اند. یکی از سازوکارهای مهم و پایانی انتخابات در کشورمان تأیید صحت انتخابات پس از بررسی گزارش‌ها و شکایات واصله از سوی شورای نگهبان است. سرانجام پس از برگزاری جلسات متعدد، شورای نگهبان بر اساس ماده ۷۹ قانون انتخابات ریاست‌جمهوری صحت انتخابات دوازدهمین دوره ریاست‌جمهوری را تأیید کرد. اما آنچه حائز اهمیت است اینکه با تأیید شورای نگهبان رقبای بازمانده نتیجه صحت انتخابات را پذیرفتند و اعلان رسمی شورای نگهبان را محترم شمرده و آن را فصل‌الخطاب دانستند که بسیار عاقلانه و سنجیده بود؛ مشی‌ای که همگی باید آن را در انتخابات‌های بعدی مدنظر داشته باشند. پذیرش نتیجه انتخابات از سوی رقبا با سال ۸۸ بسیار متفاوت بود، در سال ۸۸ اولین کسی که پس از اعلام نتایج انتخابات، نتیجه را باور نکرد و سعی کرد باخت خود به رقیب را با واژه تقلب توجیه کند، میرحسین موسوی بود. در حالی که مردم خود را آماده برگزاری جشن بزرگ‌ترین و شکوه‌مند‌ترین انتخابات طول دوران نظام جمهوری اسلامی می‌کردند، بازنده انتخابات که در شب پایان رأی‌گیری و پیش از آغاز شمارش آرا خود را پیروز انتخابات مطرح کرده بود، نتوانست نتیجه نهایی را بپذیرد و جمله معروف خود را در بیانیه شماره اولش چنین بیان کرد: «تسلیم این صحنه‌آرایی خطرناک نمی‌شوم.» میر‌حسین موسوی در اعتراض به نتایج اعلام شده آغاز‌گر آشوب‌ها و اغتشاشات چند ماهه پس از انتخابات شد. وی در بیانیه‌ای ضمن توصیف کردن مسئولان انتخابات به «شعبده‌بازانی» که امانتدار نبوده و برای «حاکمیت دروغ و استبداد» تلاش می‌کنند، خواهان ابطال انتخابات شد و پس از او نیز اولین گروهی که صحبت‌های او را تکرار کرده و خواهان ابطال نتایج انتخابات شد، مجمع روحانیون مبارز بود. البته، مجمع روحانیون مبارز از واژه تقلب استفاده نکرده؛ بلکه به جای آن «مهندسی انتخابات» را به کار برد و پس از آن سازمان مجاهدین نیز با ورود به عرصه بیانیه‌نویسی، این بار بیانیه‌ای شدید‌اللحن را علیه دولت نوشت و نظام جمهوری اسلامی را به «راه‌اندازی انقلاب مخملین» علیه مردم متهم کرد! سازمان مجاهدین در بیانیه خود نوشت: «آنچه در این انتخابات رخ داد، علاوه بر تقلب و تخلفات گسترده و بی‌سابقه در صندوق‌های رأی، سوءاستفاده حداکثری از تمامی امکانات و فرصت‌های در اختیار برای مهندسی آرا و رأی‌سازی بوده است.» مهدی کروبی نیز که آرایی پایین‌تر از آرای باطله را در این انتخابات به دست آورده بود، باوجود اینکه در روز رأی‌گیری اعلام کرده بود؛ «وقتی نتایج اعلام می‌شود، همه ما باید قبول کنیم و از تخریب دیگران بپرهیزیم. نباید به کسانی که درصدد ایجاد شبهه در انتخابات هستند، میدان بدهیم»، پس از مساعد دیدن فضا وارد میدان شد و در بیانیه‌ای اعلام کرد: «نتایج اعلام شده بر این انتخابات نامشروع و دولت برآمده از آن فاقد وجاهت ملی و صلاحیت ملی است و از این رو آقای محمود احمدی‌نژاد را رئیس‌جمهور ایران نمی‌دانم.» حال اگر از دوران پر فراز و نشیب آن برهه بگذریم، در این انتخابات هم تخلفات، باعث شد که حلاوت و شیرینی مشارکت حداکثری را تا حدی تلخ کند و در گزارش شورای نگهبان هم آمده تخلفات، گسترده و دور از انتظار بود که دوازده مورد آن فهرست‌وار از سوی نامزدها مطرح شده بود. در بخش پایانی صحت تأیید انتخابات آمده است که جا دارد قوه قضائیه با متخلفان بدون اغماض برخورد کند تا درس عبرتی برای متولیان امر در انتخابات‌های پیش‌رو باشد. شورای نگهبان هم پس از بررسی گزارش‌ها و شکایات دوازده‌گانه به این نتیجه رسید که در برخی موارد وقوع تخلفات محرز بوده و به اثبات رسیده است؛ لذا ضروری است رسیدگی قاطع، دقیق، سریع و عادلانه به تخلفات ارسالی به قوه قضائیه به گونه‌ای باشد که در آینده شاهد چنین رفتارهایی در نمایش اقتدار مردم عزیز و شریف ایران اسلامی نباشیم.

پایان ماراتن سرآغاز همدلی‌ها

  علی قاسمی/ روز جمعه ۲۹ اردیبهشت ماه، میزان مشارکت مردم در انتخابات ریاست‌جمهوری دوره دوازدهم در داخل و خارج از کشور به بیش از ۴۰ میلیون نفر رسید و از مرز ۷۰ درصد گذشت؛ موضوعی که این انتخابات را به یکی از بی‌سابقه‌ترین انتخابات از حیث میزان مشارکت مردم بدل کرد. ضمن تقدیر و تشکر از مردم فهیم و همیشه در صحنه که با مشارکت بالای خود بار دیگر شگفتی‌ساز شدند، از تمامی دست‌اندرکارانی که در بهتر برگزار شدن این حماسه بزرگ سهیم بوده‌اند، قدردانی می‌شود. در این میان سهم شورای نگهبان قانون اساسی، وزارت کشور، صداوسیما، نیروهای امنیتی ـ اطلاعاتی و عوامل اجرایی و نظارتی که در برگزاری خردمندانه و نیکوی این انتخابات تلاش وافر کردند تشکر نموده و توفیق هر چه بیشتر ایشان را از درگاه ایزد متعال مسئلت می‌نمایم. در این برهه حساس همه باید به این نکته خوب واقف باشیم که دوران رقابت با تمام فراز و فرودها و برخی از ناملایمات به خط پایان رسید و اینک فصل کار و تلاش و همدلی‌ها آغاز شده تا رئیس‌جمهور منتخب به مطالبات واقعی مردم که بسیاری از آنها در هنگام تبلیغات انتخاباتی رونمایی شد، جامه عمل بپوشاند. همان‌طور که رهبر معظم انقلاب فرمودند، با پایان انتخابات، فضای رقابت باید به فضای مهربانی و بردباری تبدیل شود و هواداران نامزدها از هرگونه رفتار و گفتار تحریک‌آمیز خودداری کنند؛ چراکه «رئیس‌جمهور منتخب و محترم، رئیس‌جمهور همه‌ ملت ایران است و همه و از جمله رقیبان دیروز باید یکپارچه از او حمایت و به او کمک کنند. بی‌شک این نیز امتحانی الهی است که موفقیت در آن خواهد توانست رحمت خداوند متعال را جلب کند.» البته این اعتماد مردم به نظام مقدس جمهورى اسلامى ایران و رئیس‌جمهور منتخب در چهار سال آینده با عملکردى حقگرایانه و استفاده از همکاران پاکدست و اتخاذ مدیریت درست و جبران فرصت‌هاى سوخته گذشته و اعتلاى ‌شأن ایرانیان و پیشرفت میهن اسلامی‌مان و مقابله با محرومیت و فساد و ظلم و استکبار باید به عینه مشهود شود. مردمی که با مشکلات اقتصادی دست و پنجه نرم می‌کنند و به امید گشایش در زندگی، یا پیدا کردن شغلی مناسب هستند، باری دیگر به دولت مستقر اعتماد کردند؛ لذا دولت هم در پاسخ به این اعتماد مردم باید مطالبات و اولویت‌های آنها در دستور کار خود قرار داده و جوابگو باشد. افزون بر این، انتخابات دوازدهمین دوره ریاست‌جمهوری و پنجمین دوره شوراهای شهر و روستا زمانی اتفاق افتاد که منطقه‌ با جنگ و درگیری همراه است و مردم منطقه از فقدان امنیت در رنجند، اما دیدیم که مردم سربلند ایران در آرامش و امنیت به پای صندوق‌های رأی رفتند و رئیس دولت دوازدهم را انتخاب کردند. در منطقه‌ای که انتقال قدرت در بسیاری از کشورهایش از این شاهزاده به آن شاهزاده رخ می‌دهد، آن هم با دخالت و نقش تعیین‌کننده آمریکایی‌ها، اما مردم ایران در امنیت کامل با برگه‌هایی سفید از دورترین نقاط ایران تا کلانشهرهای کشور، «جمهوریت» نظام اسلامی را به رخ کشیدند. برگزاری آرام و امن انتخابات نشان‌دهنده ثبات سیاسی یک کشور است. بی‌شک در این ثبات نیروهای اطلاعاتی و امنیتی ارتش، سپاه و بسیج نقش اصلی را ایفا می‌کنند. مضافاً اگر بخواهیم از منظر بین‌المللی و منطقه‌ای به این انتخاب نگاه کنیم، ایران را کشوری خواهیم یافت که به یک قدرت مؤثر و بازدارنده تبدیل شده است. آنچنان که در حوزه قدرت سخت، نفوذ و جایگاه آن غیرقابل مقایسه با دهه‌های پیشین و نیز بالاتر از بسیاری از کشورهاست؛ قدرتی که غرب و متحدان منطقه‌ای‌اش تصور می‌کردند با ایجاد بحران‌های پس از بیداری اسلامی ممکن است از آن فروکاسته شود، اما به مدد فرماندهی دقیق و حکیمانه در عرصه‌های منطقه‌ای، ایران نه تنها توانست مرزهای پهناور خود را از لوث وجود اشرار و تروریست‌ها مبرا کند؛ بلکه با حضور بموقع خود در عراق و سوریه به عنوان کانون‌های تولید و توزیع ناامنی عملاً نقش اصلی را در ایجاد امنیت در منطقه داشته است؛ لذا ادامه این قدرت‌افزایی و حضور مقتدارانه نیازمند ساخت درونی کشور و توانمندی از درون است تا ضمن آن یک اقتصاد قدرتمند نیز شکل بگیرد.