برای شنیدن صوتی این مطلب؛فایل چهارم را پخش کنید. شما می‌توانید دیگر نسخه صوتی‌ها را در همین‌جا و یا پست اختصاصی مربوط به هرکدام، بشوید.
آیات بسیاری در قرآن انسان را به تقوای الهی و عمل صالح امر می‌کند و عاقبت مؤمنان و کافران به دستورات الهی را متذکر می‌شود. منظور از تقوای الهی از سوی پیامبر(ص) و ائمه(ع) و حتی صحابه به طور متواتر به گوش مردم رسید و همه می‌دانستند چه اعمالی می‌تواند آنان را از دوزخ نجات دهد و به سمت بهشت رهنمون کند؛ برای نمونه، در احتجاجاتی که شخص امام حسین(ع) با معاویه داشت، همه شنیده بودند که تقوای الهی و ایمان کامل به دست نمی‌آید، مگر با تأسی به قرآن و اهل بیت(ع). امام حسین(ع) حتی پس از شهادت نیز بر این اطاعت و تنها راه نجات تأکید کرد و تکلیف دوستان و دشمنان را مشخص فرمود. این اشاره امام(ع) برای آیندگان ماند تا وظیفه خود را بشناسند و به آن عمل کنند. یکی از آیاتی که از سر بریده امام(ع) در طی مسیر به سمت شام و پس از آن شنیده شد «وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ» بود. خداوند در این آیه به ایمان کامل و عمل صالح امر کرده و فرموده است: «إلاَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّالِحاتِ وَ ذَكَرُوا اللهَ كَثِيراً وَ انْتَصَرُوا مِنْ بَعْدِ ما ظُلِمُوا وَ سَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ»؛ مگر کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته انجام می‌دهند و خدا را بسیار یاد می‌کنند و به هنگامی که مورد ستم واقع می‌شوند به دفاع از خویشتن (و مؤمنان) برمی‌خیزند (و از شعر در این راه کمک می‌گیرند)؛ آنها که ستم کردند به زودی می‌دانند که بازگشت‌شان به کجاست! (شعرا/ 227) این آیه که درباره شاعران با ایمان و مدافع حق صحبت می‌کند، این‌گونه تفسیر شده است که منظور از ایمان، اعتقاد داشتن به اهل بیت(ع) و عمل صالح، عمل به امر اهل بیت(ع) است. امام باقر(ع) می‌فرمایند: «الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ»؛ کسانی که به خداوند و رسولش و صاحبان امر؛ امامان معصوم(ع) ایمان آورده و در آنچه ایشان به آن فرمان می‌دهند، از آنها پیروی می‌کنند؛ این همان ایمان و عمل صالح است. ابن‌عبّاس نیز می‌گوید: «این آیه در مورد ستمکاران در حقِّ علیّ‌بن‌ابی‌طالب(ع) نازل شده است.» (بحارالأنوار، ج ۴۲، ص ۲۳۷) پیامبر(ص) در حدیثی بلند به این موضوع اشاره می‌فرمایند: «از دست منکران فضیلت ایشان(امام حسن و امام حسین(ع)) و ضایع‌کنندگان حقوق‌شان، بعد از مرگم به خداوند شکایت می‌برم و خداوند خوب ولیّ و سرپرستی است و او یاور شایسته‌ای برای خاندانم و امامان امّت من است و از کسانی که حقّ‌شان را انکار می‌کنند انتقام می‌گیرد؛ وَ سَیَعْلَمُ الَّذِینَ ظَلَمُوا أَیَّ مُنقَلَبٍ یَنقَلِبُونَ.» (کمال‌الدین، ج ۱، ص ۲۶۰) حضرت اباعبدالله(ع) با خواندن این آیه در چندین موقف و منزل به دشمنان هشدار می‌دهد که عمل آنها ظلم بوده و به زودی پاسخ ظلم‌شان را می‌گیرند، اما از آنجا که هدف امام حسین(ع) اول هدایت آنها بود، با این تذکر به آنها می‌فهماند که تا فرصت دارند باید توبه کرده و این جنایت خود را جبران کنند و خود را از عقوبت آن نجات دهند، اما متأسفانه عده کمی آن را فهمیدند.
